Gece ve Gündüz, karanlık ve aydınlık bıkıp usanmadan birbirlerini takip eden zaman... Hareketlerin hiç susmadığı, rüyaların ve bilinçaltının uyanık olduğu yıldızların, ayın aydınlattığı, karanlık geceler... Tüm gerçekleri bütün çıplaklığıyla ortaya çıkartan çirkinlik ve güzellikleri gösteren ışık... Aydınlık ve Gündüz... Kendisi sürekli yanan güneş... İşte zıtlıklar içerisindeki uyumluluk... Sonsuz sevgi ve gelişme boyutunu da şiire taşır. Denge ve ahengin ritmsel coşkusu, duygulanımlardaki insansal gerçekler Evrensel algılardaki hedeflerin düşüncelerde irdelenmesi... Şiirsel yolculukların da buluşma noktaları olur.

Çöken Zaman

Gün alevlere bulandı.
Karanlık gecelerde
Yıldızlar yıldızlarla çoğaldı.
Ay göründü geceden
Gölgeleri gölgelerle oynattı.
Gül, gülün kucağına düşerken.
Sürüler boşlukları sardı.
Devin ağırlığıyla çöken zaman.
Örümceğin ağına bile dokunmadı.
Bir ses, bir sese dolandı.
Çemberler bizlerle büyürken
Sonsuzluklar sonsuzlukları çoğalttı.