‘‘Ruhum bembeyaz bir perdenin arkasından sıyrılıp, kapkara dumanların arasında kederleri ilmek ilmek alıp bedenime kara közlerini sürüyor. Ben ise karmakarışık yitik duyguların arasında kaybettiğim insanlığımı arıyorum. İnsanlık onurunun yerlerde süründürüldüğü anın dillendirildiği o gün, zifiri karanlıkta dualar ediyorum ; yapayalnız, tekbaşıma, bedenim çıplak, ruhum çırılçıplak... Ellerim, yüzüm simsiyah, karanlıklara gömülen ruhumu takip ediyorum anadan üryan, bu yolculuğun nerede biteceğini bilmeden.

Yolu kısa süreliğine de olsa bu şehre düşmüş bir yolcuyum ben. Tüm bu keşmekeşliğin içinde avare adımlarla yürüyen, ağırdan alıp vitrinleri seyreden bir adam. Ayazım vurduğu yanaklarımı gizlediğim atkım ile yaşaran gözlerimi silmeye çalışıyorum. Ellerim paltomun ceplerinde, kaygısız, mırıldanarak Sıhhiye'ye doğru yürüyorum. Gençliğimi, ilk palazlandığım yılları, genç yaşında toprağa verdiğim kemancıyı hatırlıyorum. Yaşadığım her an'ı Karalar bağlayarak geçirdiğim koca şehir, seninle çarpmaya başlayan yüreğ