Bilinen eril nedenlerle unutturulmuş bir hakikattir: Kadın yaşamdır! Toplumsal cinsiyet rollerinin ötesindedir kıymeti; dönüşür, dönüştürür. İnsan kadından doğar; kadına bahşedilmiştir doğurmak yaşamı. Erkeklerce yaratılmış ve yalıtılmış düzene başkaldıran, sevdaya adını kazıyan, yılışık tohuma toprak olan, ruhunun iğdiş edilmesine, sevgisinin paralanmasına boyun eğmeyen, Avalon Adası'nın ve Anadolu'nun destansı şövalyesi kadın, erkeksi olmamışlığın korkusudur. Uzağı çoktur kadının; Yaşamı savunmak gerek

Biricik olanın kıymeti, kendimizin de biricik olmamızdandır. Doğanın biricikliği ile insan tekinin biricikliği arasında sanatsal bir örtüşme vardır. Spinoza'nın bütün felsefesini, yaşayan bir fenomen olarak doğadan yontması düşünüldüğünde; bilgi, varlık ve eylem, yaşamın kudreti olarak doğada köklenmiştir. İyi ile kötüyü bilmek ve ayırmak çok da zor bir zanaat değildir ona göre: Yaşamın kudretini besleyen ve neşelendiren kuvvetler iyi, yaşamı güçsüz ve değersiz kılan, kederlendiren kuvvetler kötüdür. Spino

Foucault, Yaşamı savunmak gerekir! derken, Spinozavari bir cürete çağırır bizi. Onun bu çağrısı, Leibnizvari kıvrımlardan geçerek, kederden uzak bir neşeyle yaşamın köklerine tırmanır. Bedenin kahkahasıyla ve aklı ateşleyen imgelerle ruhumuza ve kişiliğimize sunulan kudret, uçurumun gözlerinin içine bakmayı ve korkuyu korkutmayı arzulamaktadır. Suat Hayri Küçük'ün dediği gibi: Cesaret gülmek ister! Çünkü kahkaha bizden yanadır! Hayat bir sahnedir, biz kadınlar ve erkekler ise birer oyuncu. Kimin hangi rolü

İki soru: Baba kimdir? ve Babadan çocuğa en kıymetli miras nedir? Tek cevap: Mevsimlerdir! Baba, anne ile çocuğun melez bileşimi gibidir ve bu melez varlık yaşamımız boyunca bize eşlik eder, içimizde. Hisleri, gizleri, düşünceleri olan, çoğunlukla yalnızlaştırılmış, mevsimlerle büyüyendir baba. Öngörülemez müphemlikler, bilinmezlikler ve girdaplarla doludur zemherisi. Bağ kurmak, tanışmak, ısınmak, fark etmek, zamanı tatmak ve de tüm ilkler ise hazanıdır. Yeni keşiflere açılan yelkenlere, ergenleşmeye, me

Hayatın bazen çok kısa olduğu söylenir. Öyle ki, birkaç saniyeye sığacak kadar. Ancak, dolu ya da boş, kısa ya da uzun tüm hayatlar gerçekte tektir. An değişir, ad değişir, yer değişir ama yaşanan şey tek bir akıştan ibarettir. Her akış öze dönmek, eve dönmek için. Akış insan olmanın kaçınılmaz, ayrılmaz paydasıdır. Pay da olan ise sadece yarım kalmamak. İnsan doğuştan yarımdır. Diğer yarısını aramalıdır. Üç seçeneği vardır: Aynı kalmak için direnebilir... Mevcut durumunu dönüştürebilir... Ya da eleyebilir