Uzun zaman önce, Orta Asya'da etrafı sularla çevrili, dünyanın geri kalanı tarafından unutulmuş bir adada kıvılcım çoktan çakılmış, kudretli ateş hedefine doğru yolculuğa çıkmıştı. En iyi yaptığı şeyi yapıyor, geçtiği yerleri yakıp küle çeviriyordu.İnsanlarınçoğu, adına dünya yükü denilen farklı yüksekliklerdeki imtihan dağlarının altında ezilmiş, içlerinden pek azı zirveye tırmanabilmişti. Dağların tepesinde dalgalanan sancaklardan ise sadece birkaç tanesi lekesizdi. Yüksek sıra dağların altı, eriyip kül o

Kitaplar, kurumuş çiçeklere hayat veren taze bahar rüzgârlarına benzer, kitap okumayan, gitgide kurur ve en sonunda da solar. Kitap okuyan ise kırda açan bir çiçek gibi etrafına unutulmaz güzellikte kokular salar. Onlar otların arasındaki papatyalar gibidir, öyle ki kirlenmemiş yaprakları, gelecekle ilgili hayalleri belirler okumasını bilen için diyorum çünkü insanları okuyabilmek her baba yiğidin harcı değildir, bunun için gönül insanı denilen bir dilden anlamak gerekir, bu ayaklı kitapların yüreklerini aç