2 Temmuz 2016'da başladığı Elli Yaşa Buruk Günce serisine son noktayı 24 Haziran 2021'de koyuyor bu kitapla Aysever. Beş yıl içinde anı, biyografi, deneme, şiir ve romanları yayımlandı. "Elli Yaşa Buruk Günce"lerle yazarın tüm yaratma süreçlerine okur gün gün şahit oldu. Ülkede ve dünyada yaşananları tarihe not düştü. Gerek toplumsal konular gerek edebiyat dünyasıyla ilgili düşüncelerini de her zaman olduğu gibi korkusuzca paylaştı. Bu kitapla seri tamamlanıyor. Geçen gün sevdiğim bir dostumla söyleşirke

Uzun zamandan sonra İstiklal Caddesi'nde yürüdüm. Yağmur fena yağıyor, rüzgâr sert eşlik ediyordu. Önce Pandora'ya uğradım. Endişeliydim doğrusu, ilk gençliğimin kitapçısı yerinde mi? diye kaygılıydım. Biraz söyleştik. Öteden beri mekâna sahip çıkan okurlar ayakta tutuyormuş kitapçıyı. Hemen yan sokağa daldım telaşla, Simurg çoktan kayboldu gitti, meyhanemiz de kepengi indirmiş. Tanıdık kimseler kalmamış... Engin Yörükopğlu'nun Jazz Stopına dek yürüyemedim. Yüreğim o kadarını kaldırmaz. Elli Yaşa Buruk Gü

Elli yaşa giderken Merdiven Günce diyeceğim, beş ciltlik notlar tutuyorum, utanmadan bir de yayınlıyorum. Yaşadığımı belgelemek için ilkin kendi tanıklığına gereksinim duyar insan. Birinin belleğine bırakılmayacak kadar ciddi iştir bir yanıyla yaşamak, ötesi, göz açıp kapamak kadar sırada. Tercih yapmam gerekir mi ki? Yazar Enver Aysever'in beş ciltlik günce/deneme türü kitap serisinin dördüncü kitabı Elli Yaşa Buruk Günce '49'. Bu kitapta, serinin diğer kitaplarından farklı olarak salgın dönemine tanıklık

Birinin tüm gününü neden öğrenmek isteriz? Belki ünlü olduğu için, belki de dikizleme dürtüsünden. Sıradan bir insanın günü önemsiz midir? Hiç değil... Hoş günce yazımında günü gününe not tutmak diye bir koşul yoktur. Genç yaşta, ruhunda, bedeninde beliren değişimle başa çıkamayan kimse, sığınak olarak görür günceyi. Duygu boşalımına gereksinim duyan insan kimi zaman da şiir yazmak ister. Oysa iki tür için de yoğun duygular fazladır. Matematiği unutur, sözü incelikle, saf hale getiremezsiniz kaybolursunuz.

Oturma odasında bekliyorum Elleri yağmur saçları siyah kadını Semtimize sağanak aşk lazım Suretinde kırık tarak lekesi Kaldırımda küçük göl Suyun aynasında ayakları Bir masal gibi biner dolmuşa Kucağında üşüyen annesi İçimden söküp attım gölgemi Gizlenmekten usanmış tenhada Günlük yanılgılar zamanında Sildim karanlık gözlüklerimi Sabah yalnız Gece kimsesiz

Yıllar sonra, bu yaz, yeniden bu günce işine giriştim. Ne yaptığımı, yazdığımı, düşündüğümü unutmayayım diye mi? Onca yoğun iletişim olanağı içinde, insanın kendiyle bunca uzun erimli bir sözleşme yapması kolay değil. Akıllı işi hiç değil. Yaşadığını duyumsamak, belgelemek, bir başkasına da hissettirmek istiyor insan. Bu dünyadan ben de geçtim demenin bir yolu da bu! İstanbullu bir yazarın kaleminden siyasetten edebiyata, medyadan tarihe, hayvan sevgisinden baba olmanın anlamına kadar hayatın içinden tarih