Hallac-ı Mansur'un, manevi özgürlüğün son adımı olarak algılanan kan içinde raksı ya da kanda dansı, fena-beka deneyimi olarak sûfi dünyaya taşınmıştır. Kan içinde raks ya da kanda dans sûfinin, evliyanın, ermişin ya da bilgenin miracı kabul edilmiştir. Miraç sürecinde, aşk acıya, acı kanda dansa, kanda dans sanata dönüşmüştür. Bu sanat icra edilmeden kutsalın deneyimlenemeyeceği bilince-inanca taşınmış ve acı ibadet olmuştur. Hallac-ı Mansur'un trajik ölümüyle kurumlaşan kanda dans geleneğinden beslenen A

biten bir aşkın yokluğuna sarılıyorum şimdi giderken bırakmış olduğun eşyaların ağırlığı var bedenimde şimdi biz iki buruk yürek taşıyoruz seninle zaman aşımına uğramış bir aşkın kalıntılarıyla yaşıyoruz biliyorum bir gün zaman aşımına uğrayan her şeyi bir kibrit çöpü gibi yakıp atacağım küllerini savurup atacağım bu aşkın geriye sadece bir tek şey kalacak ikimizden ne biliyor musun kocaman bir burukluk aşk burukluktur!