“Sen kimsin ki tek başına ayakta duracaktın. Bulaştın ve kendini bu halde görmeye dayanamadın. Görmeye vesile olacak her şeyden kaçtın. Onun için burada yalnız yaşamaya mahkûmsun. Bütün yapabildiğin bu kadar. Yine de her an tetiktesin, kulağın kirişte. Hep o anı bekliyorsun. Hep o anı arıyor gözlerin. Korkuların nereden dönüp gelecek, seni bulacak diye bekliyor, bekliyorsun. Aradaki süreyi ne kadar uzatabilirsen o kadar iyi. Hepsi bu. Bunlar artık sana son sözlerim. Aslında sen de pekâlâ biliyorsun ya. A