Sabato insanlık kadar eski, insanlar yaşadıkça var olacak ruh hallerini Tünel´in ardından irdelemeye devam ediyor. Kahramanlar ve Mezarlar´da, hem kendi karakterinin hem de ülkesinin geçmişindeki hayaletlerin peşine düşüyor... Bu romanın konusu hakkında kısaca bir şeyler söylemeye çalışmak kitaba haksızlık etmek olur. Güç ve kederin, aşk ve kuşkunun, ensest ve cinayetin, politikanın karanlık labirentlerinde gezinen roman, daima kapının eşiğinde bekleyen tehlikenin varlığıyla geçmişi anımsatıyor; geri dönü

Yirminci tyüzyılın ilk yarısında yazılmış; ama insanlık kadar eski, insanlar yaşadıkça var olacak ruh hallerinin dibine kazılan bir "tünel" bu kitap. Özdeşlik arayışı, aşk, tutku, şüphe ve cinayet... Sıradanlığın ve sanatçı ruhunun, aklın ve içgüdünün birbirine karıştığı girdaplarda soluk soluğa bir yolculuk. Bizi götürdüğü yeri ise daha ilk cümleden belli: "Juan Pablo Castel, yani Maria Iribarne´yi öldüren şu ressam..." Varoluşçu bir anti - kahramanın cinayeti itirafnamesidir Tünel. Fransızcaya çevrilmes

Kötülük ve karanlık yeryüzüne egemen olmuştur. Şeytan Tanrıyı yok edip O´nun yerine geçmiş ve dünyaya da Tanrının Şeytanı altettiği yalanını yaymıştır. Böylece insanları, içinde yaşadığımız ürkütücü dünyanın sorumlusunun Tanrı olduğuna inandırıp O´nu gözden düşürmüştür. Yoksa o Tanrı nasıl olur da milyonlarca insanın toplama kamplarında yakılmasına, Hiroşima´da atom, Vietnam´da napalm bombalarıyla ucubelere dönmesine, işkence tezgahlarında insanlıklarından çıkartılıp öldürülmesine izin verebilir ki? XX. y