Bu kitabın arka planında karşı karşıya kaldığınız düşünce tek başına kasvetli ve nahoştur: Bugüne kadar bilinen hiçbir pesimizm türü, bu dereceye kadar kötü niyete ulaşamamıştır. Yalanların yaşamak için gerekli olması, varoluş karakterinin korkunç ve kuşkulu bir parçasıdır.

Akıl insanıyla sezgi insanının yan yana bulunduğu çağlar vardır; biri sezgiden ürker, öteki soyutlamalarla alay eder; ikincisinin akılsız olduğu ölçüde birincisi sanatsızdır. Her ikisinin de arzusu hayata hâkim olmaktır. Biri, belli başlı dertlere ihtimam, akıllılık ve düzenlilikle çare olmayı bilirken öteki "pek şen kahraman" olarak, o dertleri görmeyerek ve yalnızca görünüşe ve güzelliğe yönlendirilmiş bir hayatı gerçek sayarak. Friedrich Nietzsche

İnsanlara durup şöyle iyi ya da kötü yanlarıyla bir bakmak istesem onları daima tek bir ödevle ilgilenirken bulurum, tümünü ve özellikle teker teker hepsini: İnsan türünü korumak için iyi olanı yapmak.

Bu kitapta bir "yeraltı insanını" iş başında bulacaksınız, sondaj yapan, kazan, gömen birisini. Havasızlık ve karanlığın yaratacağı uzun süreli her sıkıntıya pek fazla aldırış etmeden, onun ne kadar yavaş, dikkatli ve ödün vermez bir inatçılıkla ilerlediğini göreceksiniz, elbette eğer böyle bir derinlik çalışmasını görebilecek gözleriniz varsa; bu belirsiz işinde bile onun mutlu olduğunu söyleyebilirsiniz. Sanki kendisine bir inanç yol gösteriyor, bir teselli onu avutuyor gibi değil mi? Belki de kendi uzun

"Tragedyanın Doğuşu" Avrupa düşüncesinde, tiyatronun kaynağını müzikle bağdaştıran, bu iki yaratı ürünü arasında içsel bir bağlantının bulunduğunu vurgulayan, bir bilge elinden çıkan, ilk çalışmadır diyebiliriz. Değişik felsefe sorunlarına, kendine özgü, biraz da şaşırtıcı bir anlayış açısından bakan Nietzsche´ye göre, düşünen insan yaratan, geliştiren, üreten varlıktır. Onun bu üstün yetenekleri, uygarlığın bütünü içinde "üstüninsan" olmasını sağlayan verim odaklarıdır. Tragedya da böyle, insan varlığının

Söz gelişi bir umacı değilim ben, bir törensel korkuluk da değilim, üstelik bugüne değin, erdemli diye saygı duyulan insane türüne aykırı bir yaradılıştayım. Söz aramızda gururumu kabartan dab u durum olsa gerek. Bilge Dionysos´un çömeziyim ben, bir ermiş olmaktansa bir satir olmak yeğdir benim için. Bu yazı okunsun yeter. Bu yazı, apaçık, insansever bir tutum içinde, bu aykırılığı sergilemekten başka bir amacım yoktur; insanlığı "düzeltmek", verebileceğim son söz olurdu sanırım.

Sofu olmanın ne zararı var, Güzel görünsün bedenciğim de. Biliriz Tanrı kadını sever, En azından, kadıncık şirinse. Kuşkusuz Tanrı hemen affeder, Dokunmaz garip keşişçiğime. Benimle olmaya hep can atar, Diğer birçok keşiş gibi hem de. Kilise babaları gibi gri! Hayır gençler, al al yanakları, Yine de soluksa benizleri Sebep: Kıskançlık para darlığı. Sevmem elden ayaktan düşeni, Hiç sevmez Tanrı da yaşlıları: Ne muhteşem, bilgece, değil mi? Kurmuş işte düzenini Tanrı! Friedrich Nietzsche

Hınç duygusunu yakından incelemeyi düşünen psikologlara karşı söyleyeceğim şu: Bu bitki, en iyi anaşist ve Yahudi düşmanları arasında açıyor, bir de gizli yerlerde çiçekleniyor hep, menekşe gibi, ama farklı bir kokuyla. Friedrich NIETZSCHE

Hıristiyanlığı mahkûm ediyorum; Hıristiyan kilisesine, bir savcının şimdiye dek ağzından çıkmış en korkunç suçlamayı yöneltiyorum. O, bana göre, düşünülebilecek yozlaşmaların tümünden çok daha büyüktür; olabilecek yozlaşmaların en kötüsüdür, olabilecek en uç yozlaşma istemidir. Hıristiyan kilisesi, bu çürümüşlüğü bulaştırmadık hiçbir şey bırakmadı; her değeri değersizliğe, her gerçekliği bir yalana ve her dürüstlüğü bir ruh alçaklığına çevirdi. Bana kalkıp onun "insancıl" nimetlerinden söz ediliyor! Acıyı

Yolcular beş basamağa ayrılmalıdır: en altta, birinci basamaktakiler seyehat eden ve görünenlerdir gerçekte ise seyehat ettiriliyorlar ve kördürler. Bir sonraki basamaktakiler gerçektende bizzat dünyaya bakarlar ve görürler. Üçüncü basamak- takiler görmenin sonucunda bir şey yaşarlar. Dördüncü basamaktakiler yaşananları özümser ve beraberinde götürürler ve son olarak, gördükleri her şeyi, yaşadıktan ve özümsedikten sonra, eve dönerek faaliyetler ve eserler ile tekrar dışarı çıkartmak zorunda olan, yüksek bi

Tüm yazılmışlar arasında sevdiğim tek şey birilerinin kendi kanıyla yazdığıdır. Kanla yaz: Fark edeceksin ki kan ruhtur. Kolay bir iş değildir, meçhul kanı anlamak: Nefret ederim, avare okurlardan. Her kim ki okuru tanır daha fazlasını yapmaz onun için. Cümle âlem okumayı öğrenecek olsa yalnız yazmak değil, düşünmek de çürürdü. Vaktiyle ruh tanrıydı, sonra insanlaştı ve şimdi neredeyse avamlaşmak üzere. Kanla ve hikmetle yazan kişi, okunmayı değil ezberlenmeyi ister. Friedrich Niet

Tarihle her şeyden önce, etkin ve güçlü olan, büyük bir savaşa girişip de örneklere, ustalara, avutucu ve öğüt vericilere, ermişlere gereksinim duyan ve bunları çağdaşlarıyla arkadaşları arasında bulamayan kimse ilgilenir. Schiller de tarihle böyle ilgilendi: Çünkü zamanımız öylesine kötü ki, diyor Goethe, artık ozana kendi çevresindeki insanların yaşamı içinde yararlanabileceği örnek bir yapı görünmüyor pek. Friedrich NIETZSCHE

Her derin düşünür, anlaşılmamaktan çok, anlaşılmaktan korkar. Anlaşılmamak, belki boş gururunu yaralar, oysa anlaşılmak, yüreğini; şöyle diyen duygudaşlığını: Ah! Niçin benimki gibi bir zorluğu istersiniz? Derin acıların insanı mutlu olduğunda kendini ele verir. Sanki kıskançlıktan ezip çiğnemek, boğmak ister gibi bir mutluluğu yakalama yolu vardır. Ah bir bilebilse uçup gidebileceğini!.. Friedrich Nietzsche

Güzelliğin ağır oku. -En asil güzellik türü bizi birdenbire çarpmaz, fırtınalı ve sarhoş edici saldınlarda bulunmaz (böyle bir güzellik kolayca nefret uyandırır); tersine en asil güzelli, neredeyse farkında olmaksızın yanımızda taşıdığımız, ağır ağır içe işleyen ve yine kimi zaman bir rüyada karşılaştığımız, ama en sonunda, uzunca bir süre yüreğimize özenle yerleştikten sonra, bize tamamen sahip olan ve gözlerimizi yaşlarla, yüreklerimizi tutkuyla dolduran türden bir güzelliktir. - Güzelliği görünce ne için

Bundan böyle bir hasta, yılan zehiriyle zehirlenmiş; bir mahkûm bundan böyle, en zorlu kaderi çekmiş: kendi kuyusunda iki büklüm çalışan, kendi kendinin çukuruna gömülü, kendi kendinin kuyusunu kazan, hoyrat, hantal, bir cest -, yüzlerce külfetle tıka basa dolu, kendiyle başı dertte, bir Bilen! bir kendi kendinin erbabı! Bir bilge Zerdüşt!.. Friedrich NIETZSCHE

Friedrich Wilhelm Nietzsche (d. 15 Ekim 1844 - ö. 25 Ağustos 1900), Güç İstenci, Üstinsan, Bengidönüş gibi özgün fikirlerle tanınan varoluşçu Alman filozoftur. Nietzschenin felsefe öğretisi, kendi çağına tümden bir karşı çıkış olarak görülmektedir. Kendisinin bütün derdi, insanı akılcılığın kıskacından kurtarıp kendisi üzerinden düşünmesini sağlamaktır. Ona göre Tanrı ölmüştür ve insanlar Dünyada yapayalnız kalmışlardır. Bu yüzden insanlar Tanrıdan bekledikleri umut ve istekleri bir kenara bırakıp kendileri

Düşünür olmak. Her günün en az üçte birini tutkular, insanlar ve kitaplar olmadan geçirmiyorsa, insan nasıl düşünür olabilir? Friedrich Nietzsche

Pek çok ülkeyi ve ulusu ve birkaç kıtayı görmüş olan bir gezgine, tüm insanlığın ortak özellikleri olarak ne tür nitelikleri keşfettiği sorulduğunda şöyle cevap vermişti: "tembelliğe meyillidirler." Çoğu kişiye öyle geliyor ki, eğer gezgin şöyle deseydi, cevabı daha doğru ve geçerli olurdu: "hepsi korku içinde. Geleneklerin ve fikirlerin arkasına gizleniyorlar."

Yunan tragedyası antik dönemdeki tüm kardeş sanat türlerinden farklı bir şekilde kaybolup gitmiştir: hepsi en güzel şekilde rahmetli olurken, onun sonu trajik olmuştur. İdeal anlamda doğal bir duruma uygun olan, güzel nesillerle krize girmeden yaşama veda etmekse, o zaman antik sanat türlerinin sonu, böyle ideal bir dünyayı karşımıza çıkarır; onların güzel çocukları çoktan tüm güçleri ile yerlerini alırken, onlar bu dünyadan ayrılıp sonsuzluğa karışmışlardır. Oysa Yunanlıların müzikli oyununun ölümü ile her

Ölümsüz bir olay vardır: Tutkulu istenç her zaman bir araç bulur, nesneler konusunda genişletilmiş bir yanılsama ile yarattığını yaşamın içinde tutmaya çalışır, onu sürekli bir yaşama doğru iter. Bu istenci varoluşun sarılmaz yarası nedeniyle zincire vurarak onultmaya çalışan Sokratesçi bilgi beğenci ve kuruntusudur. Çünkü sanatın dalgalanan baştançıkarıcı örtüsü bunların gözlerini örttü. Olayların çevrentisi içinde ölümsüz yaşam bir bütün olarak akıp giderken bunlar yeniden gerçekötesi bir avuntuya kapıldı