Bir deniz gördüm masmavi... ortasında küçük adacıklar sıra sıra... dantela gibi işlenmiş yemyeşil. Adalar arasında yunuslar, takılmışlar peşi sıra batıp, çıkıyorlar mavi denize mutlu...

Tekamul asla satın alınmaz. Tek koşul yaşamaktır, Bu "kutlu doğumun" sancılarını. Ve yüzeylerde mekan tutmak Bilmek "Heplik" ve "Hiçlik" farkını. Bilmek gerçekte Her sonun bir başlangıç olduğunu. "Bir" olmanın o sonsuz enginliğinde Dağılmak milyarlarca parçaya Ve Sevginin İlahi Gücü ile Fısıldamak kulaktan kulağa; "Yeniden Başlamaya"!

Yaşam kavgası insanlığın doğuşu kadar eskidir. Ki yaşanılan düzen feodal ve kapitalist bir anlayışın karmasıysa eğer kavganın kurallarını koymak da bir o kadar zor olur. Ama bu uğurda verilecek savaşta onurlu mücadelenin bir adı olacaktır. İşte sermayenin kendini her hatlarıyla hissettirdiği acımasız sistemde yaban ellerin de meşru olmayan yollarla var olma savaşı veren bir gurbetçinin yaşam dramını içeren bir yazı dizisi okuyacaksınız bu kitapta.

Kimdir veya nedir Sade? Bir insan değil, çünkü biyograflar onu her zaman ele alınması güç bir konu olarak görmüşler. Bir filozof da değildir: Düşünceleri, en eski konularla ilgisi olsada, uzun zamandır geçerliliklerini yitirdiler ve artık üzerlerine kurduğu yapıların ağırlığını taşımaz haldeler. Sade, edebiyatın bir parçası mıdır, yoksa bilime sosyal psikolojiye ve psikanalize mi aittir? Kendisi, pek tatmin edici bir vaka çalışması değildir (ölülere psikanaliz uygulamak her zaman belli bazı güçlükler taşır)

İnsan görünümünde bir insanoğlu geldi memleketin birine. Geçerkenmi uğradığı yoksa miskin bir kervandan mı ortakaldığı hiç anlaşılamadı. Zaten onu hiç kimse anlayamamıştı. Öylesine körpe bakışlıydı ki rivayetlere bile göğüs geçiren bir tonla sakallarını sıvazlaması yetti herkese. Yaban kazları güneye uçarken dahi böylesine süzülmemişlerdi. Gelenin kendilerine benzemediğini farkeden ahali büyüklük gösterip mütevazi bir tonla; - Siz bize babalık yapın dediler!

Birgün eşek ve at değirmene gidiyorlarmış. Eşeğin sırtında iki çuval buğday varmış, yükü ağır olduğundan ağır ağır adımlarla yürüyormuş, at'ın sırtı boş olduğundan hızlı hızlı koşuyormuş aşağıya doğru. - Oh! demiş eşek. - Ne kadar çok ağır geliyor bu çöllük çuvallar! Nefessiz kaldım. Düşersem öleceğim. At kardeş, yalvarıyorum sana yardım et bana! Söyle sahibine, çuvalın birini senin sırtına koysun. Ama at duymazlıktan geliyormuş ve yükü ağır olan arkadaşını umursamıyormuş...

Ey uluslar, kulak verin bana! Yaşamın, insanın sırrına eren bir benim. Her şey boş. Sanat bayağı, zevklerimiz zavallı, şeref, kahramanlık da öyle, onlar daha da zavallı. Dünyaya, insanlara hükmeden ölümdür, ölüm! Ölüm her şeyi kemiriyor, her şey ölüm için yaşıyor. Ölüp de dirilme, uzak, pek uzak. Gogol, daha çok ´toplumsal yergi´ denen mizahi öyküleriyle bilinir. Oysa fantastik öğeler içeren öyküleri de en az mizahi öyküleri kadar değerlidir. Rus edebiyatında gerçekçiliğin kurucusu olarak kabul edilse bile

Çocukken çok korkardım dünyanın bu kadar yükü taşıyamayıp günün birinde "yeter artık, seni taşımaktan yoruldum," demesinden. Küçük bedenimle kaldıramadığım yüklerin, yerinden oynatamadığım eşyaların ağırlığı büyürdü gözümde, dünya tüm bu ağırlıkların altında ezilmedin nasıl kalabiliyor sorusunu yineler dururdum kendime. Çok yıllar önceydi bunlar. Aradan geçen zaman içinde yeryüzü, çekim yasası, malzeme dayanıklığı gibi konularda epeyce şeyler öğrendim. En azından bu tür konularda dersler veriyorum üniversi

Rozen ile Marg´rite, hayaletin birini kentte gezintiye çıkarırlar. Korkunç bir vampir Yanig´e fena halde öfkelenir. Küçük Fantik´in 320 yaşındaki büyücü kadınla başı derde girer. Baş şeytan büyük Lucifer ise insanları lanetlemek için bir müzik parçası besteler. Bereket versin, küçük pembe şeytanın dediği gibi, insanlar şeytandan daha şeytanca davranırlar ve hiçbir şeytanlığa boyun eğmezler. Şeytanca düşünülmüş yedi öykü..

Eski Mısır´da, tanrılar hayvan kılığına girer. Büyücüler mucizeler gösterirlerdi! Ve tanrılar bazen Mısırlılar´a seslenirdi. Ancak tanrıları işitmek ve anlamak için kutsal kurallara uymak gerekirdi: Doğaya saygı göstermek, hayvanları sevmek, gerçeği yalana, adaleti adaletsizliğe yeğlemek gibi..

Saint-Patrick Mezarlığı´nda ölüler canlılarla konuşur Hatta bazıları Lannik´le birlikte oynamayı bile ister. Şeytanın kara kedisi ise Soizic´in ruhunu satın almaya çalışır. Dikkat! Bir hortlak, Guern´e zehirli mantarları yedirmenin peşindedir! Cinler, kendilerini cehennemin ve bekçi köpeği Cerbere´in efendisi yapacak düdüğü ele geçirmek için uğraşırlar.. Neyse ki, çocuklar kendilerini korumayı başarırlar! Kötü ruhları kıskandıran altı öykü...

Şeytan, mezarlığın ara yollarında futbol oynarken, cüce bir cin, şekerlemelerin peşine düşer. Büyücü takımı Louisic´in canını fena halde sıkmaktadır. Ölüler şarkı söyleyip eğlenmektedir. Neyse ki çocuklar pes etmeyecek kadar kurnazdırlar; bunu ölüler de iyi bilirler. Tüyler ürpertici yedi öykü...

Ne görüntü ama! hırsızlık hastası tırtıl, Ludo´un pazar çantasını çalar. Büyücü cadanın gömleğine dokunan Marie-Cinthe ondan sürekli dayak yer. Kum devi, kendisine rastlayan her şeyi yutar, kilolarca su içer. Ya kızıl şeytan? Onun merakı ise canlılara şekil değiştirerek eğlenmektir. Altı hınzır öykü...

Öteki dünyadan gelenler insanlara kızarlar; şeytan onların gölgelerini çalmak ister. Vampir dünyaya gözlerini açtığı sırada, kara cüceler bir dua yerinden çıkagelirler. Yeraltı canavarı toprağın altında homurdadır. Jean-Marie yerden bir kurukafa çıkarır. Ölüm meleği Ankou, elinde tırpanı, Rozic´i bilinmezler ülkesine kaçırır... Neyse ki, insanlar kendilerini savunmayı bilmektedirler! Soluk kesici yedi öykü...

Scuderi saygılı bir tavırla koltuğundan kalktı, akşam kızıllığı gibi gelgeç bir kızıllık, bu yaşlı, saygın hanımefendinin yanaklarında geziniverdi, kralın önünde hafifçe eğildi, gözlerini yere çevirerek, "Hırsızlardan korkan bir aşık, aşka layık değildir." dedi. Ölümünden yüz yıl sonra onun dünyasını Stephan Zweig, "Duman ve düşten biçimlenmiş, kişileri fantastik olan dünya dışı bir dünya," diye tanımlamıştı. Dostoyevski ise ona Homeros ile Schiller´in yanı başında yer vermişti. Edebiyat tarihçileri de onu

"Ha buldum ha bulacagim diye seni çok aradim bu renk ve yontular ülkesinde. En çok kirmiziyi tanidim, bir de maviyi...Kirimizi önce günesteydi, sonra gülde; yoksulluktaydi kirmizi, açliktaydi...Küllerden sonra Ganj'in griligine atilan karanfildeydi veya iki adamla kanindaydi serçenin topraga düsen!.. Mavi ise günesin ikinci adiydi, dogarken maviligini de sererdi gökbosluguna... Mavi ne güzeldi penceredeki sevdali kizin sarki söylerken gözyasinda ve ne hüzün vericiydi sevgiliye yakarisi... Ah bu gökboslugunu

Öykümüzün iki kahramanı Hazar ile Çağrı'nın sevdaları 1964 yılında başlar. Acımasız töreler onların önünde engel olur. Karasevdaya tutulmuş olsalar da törelere karşı koyamazlar. Töreler tarihe kara leke kalsın diye, kaçma kaçırılma imkânı olsa da yanıp tutuşsa da Hazar, gitmez canından çok sevdiği Çağrı'sına. Törenin gereğini yapar. Çağrı her yıl Hazar'ın mezarına gidip, onun verdiği yazmaları mezar taşına sürerek döktü gözünün yaşını ve sildi yazmalarla yaşlarını. Ta ki 2007 yılına ulaşana kadar. O yıl, Ha

Yaşamının ve yapıtının ortak yanı, Camus´nün dediği gibi "her şeyi sunmak ve hiçbir şeyi doğrulamamak"... Biraz da yaşamayı, bir savaş, ama önceden yitirilmiş bir savaş olarak görmek... Yazılarının büyük bir bölümünü yarım bırakması bunun bir göstergesi olabilir mi? Peki, kendi açık isteğine rağmen yapıtlarının tanınması ve bunca sevilmesine ne demeli? Franz Kafka´dan içinizdeki donmuş denizin buzlarını kırıp parçalayacak 28 öykü...

El ele vereceğiz! Öyle bir sevgi Sergileyeceğiz ki Çiçekler Solmayacak! Balıklar Ölmeyecek! Kilit tutmayacak Hapishane kapıları! Silah Tutamaz olacak Askerlerin elleri! Patlamayacak mermileri! Topların! Ateş almayacak Bombalar! Sevgi Ekeceğiz Sevgi Biçeceğiz Hep birlikte! (Arka Kapak)